Van de week moest ik een tijdje in het ziekenhuis wachten omdat Ton aan staar werd geopereerd. Ik had een boek bij me waarin af en toe al een hoofdstuk had gelezen. Ik las nu het hoofdstuk ‘Stiltes’ in‘Wandelen. Een filosofische gids’ van Frédéric Gros. En ik bleef onderstrepen want ik was verbaasd over hoeveel verschillende soorten stiltes hij schreef. Neem nu:’ …de stilte als een windvlaag die wolken verjaagt‘.

Wat is dat voor stilte? Bij een windvlaag hoor ik in gedachten een soort suizen, voel ik een zekere plotse kracht. De stilte breekt plots open en als een windvlaag verdwijnt ineens alles wat je bedrukte, de wolken die je versomberden lossen op. En net als de hemel zich weer opent zo opent ook je gemoed zich. Je ziet jezelf weer helder, voelt nieuwe energie binnenstromen vanuit die stilte buiten en in jezelf. Dat is de kracht van stilte.

Dat ervaar ik soms ook tijdens het labyrintlopen of de muziekmeditatie. Ik heb erg veel behoefte aan stilte om me heen. Zit veel op mijn kamer zonder muziek en ontdek dan vaak tijdens het schrijven in die stilte, in plaats van te wandelen in de stilte, een plotse windvlaag die mij opeens een helder inzicht geeft.
Het enige jammere is dat het nooit echt stil voor me is omdat ik al ruim 40 jaar altijd een hoge piep en geruis in mijn hoofd hoor. Maar onderhand kan ik die af en toe negeren en ervaar ik de stilte toch als stilte. En dat zijn geluksmomenten voor mij.