Vrijdag schreef ik:

Nu het weer herfst is realiseer ik me dat ik de meeste herfsten achter me heb gelaten. Hoe vaak zal ik nog genieten van mijn eerste kastanjes, van de verkleuring van de bomen en struiken, van die specifieke geur die bij de herfst hoort?
Gelukkig weet ik het niet dus kan ik nog opgewekt vooruitkijken. Dat is een voorrecht, het nog vooruit kunnen kijken, plannen maken.
Maar ik weet dat er een keer een laatste herfst komt. Ik hoop niet dat de winter die daarop volgt erg koud is. Maar mogelijk houdt de liefde van de mensen om mij heen mij dan warm.
Herfst, oktober, ik geniet er nu al van. Naar buiten, het bos in, met fototoestel.

En vanochtend ben ik het bos in gegaan. met fototoestel. Zag mijn eerste kastanjes en prachtig verouderd blad.