Dit schilderij van Jopie Huisman doet me denken aan mijn moeders aardappelmandje. Ik weet niet hoe lang ze dat al had. Op het laatst was het aan alle kanten kapot, maar nee, een nieuwe hoefde ze niet. Het ging toch nog?

Opeens krijg ik de geur van stoffige, oude aardappels in mijn neus. Soms heb ik een aardappel die ongemerkt is gaan rotten en opeens komt de stank me dan tegemoet als ik de kast open.

Maar nu we zo weinig aardappels eten koop ik kleine zakjes en gebeurt het bijna niet meer.

Maar spruitende aardappels, zoals of het schilderij, dat gebeurt nog af en toe. Ze zouden zo de grond in kunnen, maar ik heb geen landje dus eindigen ze, zonder spruiten, in de pan.