‘Onze grootste overwinning is niet dat we nooit falen,
maar dat we telkens als we struikelen weer opstaan.

Confusius, Chinees filosoof, 551-479 v.Chr.

Het klinkt wederom zo simpel maar er zit zoveel wijsheid in. En levenskracht.
Zoveel mensen die keer op keer neergaan, door eigen handelen of door dat van anderen, en toch zichzelf steeds weer weten te herpakken, overeind te komen om weer die eerste stap te zetten.
Vaak weten ze nog niet eens of die stap in de goede richting gaat. Het niet meer kunnen is voor hen geen falen maar een tijdelijke stop. Maar hoe lang houd je dat vol? Er moet toch iets van hoop, van perspectief zijn om de kracht op te brengen weer op te staan en verder te gaan?
Soms is het een ’simpel’ doorgaan en niet denken aan dat er misschien geen goede afloop wacht. Ik denk dat dat beroemde lichtpuntje aan het eind van de tunnel essentieel is om de moed erin te houden.
Terug naar het woord ‘falen’. Dat klinkt zoveel harder dan mislukken, fout gaan. Er komt voor mijn gevoel ook iets bij van je vernederd voelen bij dat woord. Je wordt omlaag geduwd met je gezicht naar de grond, schaamrood op de kaken. En bij falen zit voor mij ook iets bij van: door eigen schuld. Er kan iets mislukken, bijvoorbeeld door slecht weer, boze buren, iets van buitenaf, buiten eigen schuld om. Maar dat zit niet bij falen, dat kan alleen door toedoen van jezelf. Naar woord eigenlijk nu ik er langer over nadenk.
Dan is het nog knapper als je jezelf weer weet op te richten en weer een nieuwe poging gaat wagen. Ik denk dat er overal op de wereld veel dappere mensen zijn die keer op keer toch weer die eerste stap durven zetten.