Ik lees nu het boek ‘De H is van havik’ van Helen Macdonald. Had net een ander boek van haar gelezen en was er helemaal weg van. Zij heeft een sprekend taalgebruik en is zo’n goed observeerder. Neem nu deze tekst waarin zij haar nieuwe havik beschrijft:

De veren op haar kop hebben de kleur van vergeelde kranten, van papier met theevlekken erop, en lopen stuk voor stuk uit in een donkere, bladvormige pijlpunt, zodat ze van krop tot poten een patroon van vallende regendruppels te zien geeft’…

dus dat het buiten regent is niet zo erg, als je maar een goed boek bij je hebt. Maar straks gaan we er toch opuit, naar de beeldentuin van Nic Jonk.