Vorige week zondag kreeg ik van Nel onderstaande spreuk om over te schrijven deze week.

‘Als de weg verdwenen is, loop je goed’.

Gezien op een paaltje in de Waterleidingduinen.

Zou je dus al je zekerheden moeten loslaten om het juiste levenspad te vinden? Je leest dat geregeld. Iemand verliest haar/zijn gezondheid, baan, huwelijk en zit helemaal vast. De weg is geblokkeerd, loopt dood.
Maar dan doemen er nieuwe wegen op. Niet met wegwijzers maar je moet ze op gevoel en instinct inslaan. En vaak blijkt dan wat men daar ontdekt waardevoller dan de gladgeplaveide, rechte weg daarvoor.
Daar is echter moed voor nodig en doorzettingsvermogen. En wanneer weet je dat de nieuwe richting de juiste is? Dat weet je als je je weer gelukkig en ontspannen voelt, maar ook zelfbewuster in het leven staat.

Het doet me denken aan de tijd dat het met mij steeds minder goed ging en het er naar uitzag dat ik meer dan af en toe in de rolstoel zou moeten. Arbeidsongeschikt geworden, down, denkend aan wat niet meer zou kunnen.
Maar dankzij mijn aangeboren optimisme begon ik ook andere mogelijkheden te zien. Ik ging bewuster fotograferen, schrijven en probeerde zo mijn talenten te gebruiken. En dat heeft me, tot op de dag van vandaag, veel gebracht.

Mijn lichamelijke actieradius mag dan beperkt zijn, mijn geestelijke kan nog alle kanten op.

Na het schrijven ging ik mijn tekst in beeld proberen te vangen, weer eens als vroeger met aquarelverf.