Gisteren pakte ik het zeer her- en herleesbare boekje ‘Vleugels voor onze sandalen’, Gedachten en kronkels van Cicero.
Cicero leefde van 106-43 v.Chr. in Rome, dus ruim 2000 jaar geleden maar zijn woorden zouden ook nu geschreven kunnen zijn. Neem nu de volgende tekst:

Het is waar: nogal wat bejaarden zijn humeurig, bangelijk, lichtgeraakt en lastig, niet zelden ook krentenkakkers. Maar dat is een kwestie van karakter, niet van leeftijd. Overigens zijn er voor hun prikkelbaarheid en andere erkende gebreken misschien geen gerechtvaardigde, maar wellicht begrijpelijke en zeker verzachtende omstandigheden. Veel bejaarden voelen zich geminacht, overbodig, bespot…

…Dat bejaarden ook geestelijk wat strammer optreden, daar kan ik best inkomen zolang dit- zoals alles- met redelijkheid gebeurt; maar dat ze verbitterd gaan doen, keur ik zonder meer af. En schrapen vind ik helemaal seniel. Wat kan er immers debieler zijn dan meer reisproviand bijeenscharrelen naarmate de reisweg korter wordt?”

Geweldige laatste zin toch? En wat je als ‘bejaarde’ vrouw ook kunt doen om je nog nuttig te maken: op de hond van je dochter passen.