Dit gedicht maakte ik vorige week over de tijd waarin wij nu leven en die zo anders is dan voorgaande jaren.
coronatijd
we houden afstand van vreemden
en van degenen na aan het hart
soms voelt anderhalve meter te ver
geen balconconcerten meer
geen straatbingo of applaus
we willen weer gewoon zoals het was
maar wat wordt gewoon?
mondkapje? geen knuffels meer?
angst voor de ander die kucht?
corona heeft ons leven veranderd
ik duik steeds dieper in mijn huis
in mijn boeken, in mijzelf
als een slak zoek ik traag mijn weg
laat lettersporen na
mijn levenslijntje naar buiten
‘m
Mooi gedaan Marisca,herken er ook veel van mijzelf
in.Het is ook zo een rare tijd,je kent nog alleen
het woord CORONA.