Dit gedicht maakte ik vorige week over de tijd waarin wij nu leven en die zo anders is dan voorgaande jaren.

coronatijd

we houden afstand van vreemden
en van degenen na aan het hart
soms voelt anderhalve meter te ver

geen balconconcerten meer
geen straatbingo of applaus
we willen weer gewoon zoals het was

maar wat wordt gewoon?
mondkapje? geen knuffels meer?
angst voor de ander die kucht?

corona heeft ons leven veranderd
ik duik steeds dieper in mijn huis
in mijn boeken, in mijzelf

als een slak zoek ik traag mijn weg
laat lettersporen na
mijn levenslijntje naar buiten

‘m