Omdat Ton nog in het ziekenhuis lag ( hij mag gelukkig eind van de dag naar huis) ging ik op mijn gemak gisteren een stukje lopen door een vrij onbekend stukje bos hier in de buurt. Natuurlijk fototoestel mee en hoewel ik eerst niet blij was dat het miezerde was ik dat achteraf wel. De kleuren worden frisser en sommige bladeren glanzen en dan die waterdruppels op liggend gras, zo mooi. Maar nu even alleen aandacht voor wat me aan verschillende bomen opviel. Bomen, ze vervelen nooit. Hun vorm kan me treffen. Of de nieuwe vormen die ontstaan in een dode boom. Of de veerkracht van een boom die verder gaat waar alleen een stompje was overgebleven. Of de vormen van een restant klimop die bijna een schilderij worden. Of twee verschillende stukken schors naast elkaar. Heerlijk dat langzame rondlopen en mijn ogen speurend laten rondgaan. Nog heerlijker is dat ik later de foto’s heb om na te genieten.