Vandaag is het al weer een jaar geleden dat onze lieve vriendin Ivonne overleed. Maar het voelt alsof het nog pas geleden is. De dag van het afscheid staat me nog zo voor ogen. Het voorrecht van haar afscheid te mogen nemen, nog even genieten van haar humor, haar aanwezigheid in me opnemen. Het verdriet te weten: na vandaag zie ik haar nooit meer. Nooit meer’ hé schatje’, als ik bij haar thuis kwam. Nooit meer haar ondeugende lach zien.
Bewonderenswaardig zo zij haar ziekte heeft gedragen. Ooit schreef ik een gedicht bij het overlijden van een andere vriendin en de laatste strofe slaat ook op Ivonne:

nestel je in mij
ik draag je mee
koester je
houd je levend