Als ik aan blauw denk

denk ik aan al die donkerblauwe kleren die ik altijd gedragen heb. Keurig, netjes, een beetje sportief en tegelijk klassiek. Dat past bij donkerblauw, zoals de uniformen van gezagsdragers waardigheid en vertrouwen in de drager uitstralen.
En sinds mijn haren grijzer zijn geworden maar mijn geest niet, val ik vaker op lichtblauw of zelfs kobaltblauw.
Heb ik mijn waardigheid achter me gelaten? Ben ik frivoler geworden? Zou best kunnen, maar ik denk het niet.
Je past je onbewust toch aan bij het modebeeld, want dat bepaalt wat er in de winkels hangt, maar ook hoe je op dat moment in het leven staat is bij je keuze van invloed.

Er was een periode dat ik steeds donkere kleding droeg.
Tot een vriendin zei: ‘nu moet je eens vrolijke kleuren gaan kiezen, stoppen met die sombere kleuren’.
En het werkt wel want als ik weer eens bij grijs, zwart of donkerblauw sta hoor ik een stemmetje: ‘vrolijke kleuren’.
En nu vult mijn kast zich met lichtblauw, roze, lila, rood en wit. Maar het hangt wel van mijn stemming af voor welke kleur ik die dag ga. En soms heb ik behoefte aan donker en dan doe ik dat ook. Ik ben tenslotte baas over eigen kast.

Ook met verf ben ik met blauw bezig geweest en dit is een van mijn favoriete maaksels.