Gelukkig was ik de afgelopen maanden geen thuizenaar al was ik meer thuis dan uit. Maar ik was niet alleen en ging elke dag even naar buiten en sprak andere mensen, op afstand, jawel, maar een stem overbrugt die anderhalve meter makkelijk. Als pensionado ben je een niet-vitaaltje. Een vitaaltje is iemand met een vitaal beroep en daar klappen we voor. Of klapten, het hoort allemaal al bijna bij ‘het nieuwe normaal’. Maar wat is normaal en is dat voor ieder hetzelfde? Zeker niet. Als ik al die weggegooide handschoentjes in de berm zie dan denk ik: doe eens normaal, je weet wat voor ellende dat plastic teweeg brengt. Maar mijn normaal is niet het normaal van de weggooier. En dat maakt het samenleven zo ingewikkeld. Jaren geleden maakte ik deze tekening voor iets anders maar dat past mooi bij dit stukje van nu: de thuizenaar in coronatijd.