Ik kies de zin: ‘Het leven stoot je om en helpt je op‘ uit het gedicht ‘Het leven’ van Toon Hermans.

Dat is het bijzondere aan het leven dat we leiden. Er kan je iets overkomen of het overkomt je naasten maar je voelt de pijn en het verdriet met ze mee. Je zit heel diep in je verdriet, je angst, en dan kan het zo maar gebeuren dat een stukje muziek, een vogel die begint te fluiten of een aai over je hoofd, je doet opveren en je weer, soms even, een blij gevoel geeft.

Het is als het bekende gezegde: als er een deur gesloten wordt, gaat er ergens anders een raam open. Maar helaas ziet niet iedereen dat raam of hoort het lied niet of kan zelfs de zachte aai niet meer verdragen. Dan stoot je alleen nog maar je hoofd, voet of hart aan het leven. En soms is het leven dan niet meer te leven.

Gelukkig heb ik een karakter gekregen dat juist open staat voor dat plotse lichtpuntje en zie ik vaak meer licht dan donker. Dat is een geluk. Daarom heb ik wel blauwe plekken van het stoten maar word ik er niet beurs van.

En ik hoop anderen weer op te peppen met een kaart, een briefje of een aai over de bol.