Omdat het schrijfcafe nu niet doorgaat kregen we de opdracht thuisgemaild. Een van de opdrachten was: kies een krantenfoto en schrijf er tien minuten over.

Iets anders kon ik op dit moment niet kiezen. De helden zijn de mensen, vooral in de zorg maar ook op allerlei ander gebied, die de maatschappij in deze coronacrisus op de been houden. Het eerbetoon aan de zorg startte in Italië en toen ik het zag kreeg ik kippenvel en tranen in mijn ogen. En eergisteren werd het aan ons gevraagd: ga om 20.00 uur naar buiten en klap voor de mensen die voor de zieken en zwakkeren onder ons zorgen. En ik stond op het balkon, klapte hard in mijn handen en hoorde het geluid ook verder weg van de flats aan de overkant. Ik denk dat ik van onze flat de enige was maar dat geeft niet want ik voelde weer die ontroering en die verbondenheid met mensen die ik helemaal niet ken. Ze zijn vaak niet zichtbaar maar wij bewijzen hen nu eer voor hun inzet.

We leven nu in een vreemde tijd. Mijn kinderen maken zich meer zorgen over ons dan wijzelf en dat hoor ik van leeftijdsgenoten ook. Ze willen dat we binnen blijven en als we naar buiten gaan, niet naar een winkel, geen bezoek ontvangen en ook niet op bezoek gaan. Wij gaven er aan toe al vonden we het wat overdreven. Maar dat is het niet en ze hebben gelijk en als het hen meer gevoelsrust geeft dan luisteren we naar onze kinderen. Ze hebben al genoeg zorgen met hun eigen werk en leven nu.

Voordeel van pensionado zijn is dat je bijna geen verplichtingen meer hebt en vrij je tijd kunt indelen. En met genoeg boeken en andere dingen in huis waar we ons mee kunnen vermaken is het goed te doen. Al gaan we wel elke dag even lekker naar buiten, een blokje om, want die frisse neus is toch ook belangrijk. En nu mag het nog.