Als ik een gitaar was, zou ik trillen en zingen door de aanraking van vingers. Die heb ik nodig om tot leven te komen. Dat vind ik wel jammer. Soms, als ik stil in mijn hoes lig en wat mijmer en mooie muziekmomenten in mijn buik herspel zou ik ze ook echt willen voelen maar ik mis de vingers.
Klanken sla ik in me op, trillingen voel ik na in mijn klankkast maar kan ze niet tot leven wekken, want ik mis de vingers. Zou mijn leven heel anders zijn als ik alleen al door mijn gedachten mijn snaren zou kunnen laten trillen? Zeker, maar mogelijk zou ik minder rijk aan klank zijn als het alleen uit mij zou komen. Juist het samenspel tussen mijn snaren en de vingers van een ander geven iedere keer weer een andere beleving.

foto van internet.