~Gisteren liep ik het labyrint en ik voelde duidelijk op de heenweg het vrije van de buitenkant en het beschermende aan de binnenkant. Beide waren goed maar ik wilde nu het liefst aan de buitenkant zijn en een ruim gevoel in me krijgen.
In het midden was de rust. Ik voelde de energie van de zee en de wind bij me binnenkomen omdat ik me er voor openzette.
De terugweg was anders, zoals dat meestal is. Het woord ‘gesterkt’ kwam in me naar boven. Mooi woord al klinkt het niet zo mooi als fluweel, maar de kracht van het sterk zijn zit erin.
Ik zag mijn weg voor me en volgde de uitgezette route zonder me druk te maken over links of rechts, gewoon alleen de weg volgen.
Soms smal, soms breed genoeg voor twee, maar we lopen ieder onze eigen weg zonder samen te gaan. Dat geeft een rustig gevoel. Je eigen tempo, stoppen wanneer je zelf wilt en het weten dat je altijd goed uitkomt.
Het heeft me geen diepe inzichten gebracht maar wel een heerlijk gevoel.
Heerlijk! Hier vroeg een jonge vrouw aan me, toen ik de zijden van een open weiland afliep:”Is dit veld van u mevrouw?” Laat ik er nu net al iets langer wandelen, dan zij oud is.