Dag en nacht

Mijn moeder was een dagpauwoog
en vloog mijn vader veel te hoog.
Hij tastte radeloos naar haar
maar troostte zich met dat gebaar.

Met zulke ogen in ‘t gezicht
was zij te donker voor zijn licht,
te teer voor zijn hardhandigheid
en er door niets op voorbereid.

Hij brak haar zonder dat hij ‘t wilde,
uit liefde die geen liefde stilde,
zodat zij neerstreek, nooit meer vloog,
nog altijd mooi: een nachtpauwoog.

Adriaan Morriën

Dit vind ik een van de ontroerendste gedichten over hoe twee mensen die vol goede moed samen gaan leven het niet met elkaar redden en zichzelf  verliezen.