Afscheid

Het afscheid komt er alweer aan
op hele oude benen.
De treden van de dagen
worden dagelijks hoger.

Judith Herzberg

uit: Doen en laten.

In eerste instantie dacht ik aan Oud- en Nieuwjaar, maar die twee laatste regels veranderen dat beeld. Want waarom zijn die laatste dagen van het jaar hoger, en dus zwaarder te beklimmen dan eerder in het jaar?

Nadat ik het geheel had gelezen was ik er nog niet uit en dat komt door het woordje ‘alweer’ in de eerste regel. Dat duidt op een terugkerend afscheid, zoals ieder jaar het oude jaar. Maar ja, de rest dan?
Ik vind het wel een mooi beeld, die treden die met steeds meer moeite beklommen moeten worden. Ik zie me mezelf dan aan de trapleuning omhoog trekken, been voor been. Uitpuffend na ieder trede, mijn oude lijf even rust gunnend voor de volgende stap. Nu is het al wel een bekend fenomeen voor mij, omdat mijn lijf geregeld ouder voelt dan het is. Maar dan toch komt dat woordje ‘alweer’ om de hoek.
Raadselachtig gedicht in al zijn ogenschijnlijke eenvoud. Gevolg? Je blijft het herlezen.