Mijn culturele voorraad is goed aangevuld de laatste week. Gisteravond met vriendin E. naar de Toneelschuur in Haarlem geweest voor de voorstelling: ‘Vasalis Altijd Vandaag.’

Acteur Bram van der Vlugt, zijn zoon, musicus Floris en actrice Nettie Blanken gaven een deel van het leven van Vasalis weer, en natuurlijk ontbraken haar gedichten niet. Zo’n avond dat je de tekst inzuigt en denkt: ‘wat mooi, dat moet ik onthouden’. Maar dat kan niet. Gelukkig was de tekst van de hele voorstelling vastgelegd in een boekje en helemaal voldaan gingen we na afloop ‘aan de neut’ en bespraken we onze indrukken. Het werd laat, veel later dan gedacht.

Ik pak even de bundel ‘Vergezichten en gezichten’ erbij, die ik in 1998 van E. kreeg en kies een gedicht dat gisteravond zo ontroerend werd voorgedragen:

Van hoofd naar schouder loopt de stille bocht
waarin ik vrede vind, windstille lijn,
grensvlak van weelde en gemis,
de zachte komma, diepe orgelpunt,
waarin ik wonen wil als in een duin.
Lieve lijn.