Blad

Zoals dit ene blad, losgeraakt
vanuit de top van een beuk
in volkomen windstilte vallend,
zich nog om en om wentelt
in de lage zon van november

met alle lente- en zomerdagen
en nachten onder bruinverkleurde
huid en ik het één meter boven
aarde met vlugge hand van
voorspelbare ondergang red.

Zou zo ook een hand ons ooit.

Marc Tritsmans

Dit gedicht kregen we vanmorgen in het schrijfcafé en ik dacht: dat zou ik geschreven willen hebben. Zo mooi dat opgeroepen beeld, die stilte van de herfst, de afbrekingen van de regels en die laatste wens.
Natuurlijk gingen we daarover schrijven, maar omdat sommige lezers niet zo van de lange stukken zijn, komt mijn reactie op het gedicht morgen. Er moet wat te verlangen zijn, niet waar? Bovendien verdient dit gedicht alle aandacht.