Vannacht rond twee uur schrikken we wakker van de bel. Iemand blijft die ingedrukt houden. Ik schrik op, ren naar de sleutels en ‘au’, iets gaat mis in mijn kuit. En die bel ging maar door. Nu staat die op de hoogste stand qua geluid, dus de etages onder en boven konden ‘meegenieten’. Maar niemand die op de bel drukte en hij ging maar door. Radeloos op het ding staan meppen en gelukkig, het stopte. Alleen gewoon lopen ging niet met mijn been en liggen zonder pijn ook niet. Maar ik ben weer in slaap gevallen tot om vijf uur dat kreng weer begon te loeien en wat we ook deden, niets hielp.

De benedenbuurman kwam polshoogte nemen en wist uiteindelijk draden los te krijgen en toen werd het stil, heerlijk stil. Hoe het kan? Geen idee. Wel heb ik nu verplichte rust met mijn been. En hoe lang dat duurt? Geen idee. Gelukkig zijn er boeken genoeg. En Ton heeft voor heerlijk eten gezorgd: uit het Indische restaurant om de hoek.