Vandaag liep ik in Noordwijk weer een labyrint op het strand. Het strand was smal maar er was genoeg ondergrond om het labyrint te tekenen en te lopen. Er was een flinke wind en al snel knarsten mijn tanden. Zoals bijna altijd ging ik het labyrint in met het woord: loslaten. Onderweg ging er van alles door mijn hoofd en soms komt er een onverwacht inzicht. Zo ook vandaag.

Ik voelde de tegenwind die je laat weten dat je leeft, dat je kracht hebt om hem te weerstaan. Tegenwind die om kan buigen tot meewind, maar ik houd van tegen de wind inlopen, het helpt me loslaten, het zware in me weg te laten waaien, heerlijk. Al knarsten mijn tanden en traanden mijn ogen.

Tegenwind, mijn woord toen ik het labyrint had gelopen, nam ik met me mee. Net zoals het stuivende zand het labyrint meenam.

lijnen
die verdwijnen
mijn weg blijft
net als mijn gevoel
labyrint