Vanmorgen zou ik gaan sporten maar het lijf zei even: stop. Dus lekker op mijn kamer aan de letter van de week zitten werken, de T. En tijdens het verplaatsen van een stapeltje papier kwam ik de volgende tekst tegen die ik graag wil delen. Het doet me denken aan de mensen die dromen van iets en het daarbij laten en de mensen die het verwezenlijken. Dat zie ik iedere zondag bij “Floortje naar het einde van de wereld”.

DE STEEN WAS IK.

Ik wilde iets anders worden.
Misschien me een pijl en boog aanschaffen, of iets snijden
met mijn mes. Wilde niet leven als er nog meer suikerbollen zouden
komen. Wilde dat overhemd met blauwe strepen niet hebben. Liep
de tuin in en schopte om mij heen. Hoopte dat ik mij zou snijden en
dat er bloed zou komen. Pakte een blad om het te pesten. Vroeg me
af of alles zwart kon worden. Vroeg me af of worst een aardappelen
kinderen konden krijgen, en of ze even aangebrand zouden zijn.
Hield mijn hand voor de zon totdat hij stierf. Wilde een gat graven en er
een steen in leggen. En de steen was ik.
En daar zou hij groeien.
En de steen was ik, en hij groeide uit tot een man.

Thomas Tidholm