Gisteren hebben we sinterklaas gevierd bij ons thuis en het mooiste cadeau van de dag was dat mijn broer erbij was. Het was even gepruts bij de rolstoellift, vijf dames die hem niet aan de praat kregen. Maar daar kwam onze redder in nood, schoonzoon R., en zoals zo vaak wist hij het te fiksen. We hadden ouderwets goede gedichten, leuke cadeau’s, plezier, lekker eten en drinken en wat zou het helemaal geweldig zijn geweest als onze Mink er ook nog bij was geweest.

Afscheid nemen van de mensen om je heen komt op mijn leeftijd steeds nadrukkelijker naar voren. Afgelopen week overleed een geweldig lid van onze dichtgroep, een sterke vrouw die ondanks haar handicap toch het leven wist te vieren. En een dag later overleed onze lieve buurvrouw uit de Koediefslaan waarmee we altijd nog contact hebben gehouden al was het niet intensief.

Ik blader door het prachtige boek ‘ dood-gewoon’ van Bette Westera en Sylvia Weven kies voor de laatste strofe van het gedicht ‘ Niet Bang’ van Bette Westera.

Ik ben niet bang om dood te gaan.
De dood is maar voor even.
Gaan sterven voelt als slapen gaan
om eens weer op te mogen staan.
Ooit, in een ander leven.

Zo vredig sterven gun je iedereen en ook het geloof in een beter leven hierna. Dat het zo moge zijn.