Bomen bepalen voor een groot deel mijn herfstgevoel. Die prachtige verkleuringen, het zachte vergaan, het strijklicht er tussendoor. In het bos hangt dan de geur van verandering, van overgang. En wat er zich allemaal onder de grond afspeelt, daar heb je geen idee van als je door het bos wandelt. Ik weet dat paddestoelen zwamdraden hebben met enorme afmetingen, maar dat een theelepel bosgrond een paar kilometer zwamdraden kan bevatten, dat kan ik bijna niet bevatten. Het staat in het al eerder genoemde boek “Het verborgen leven van bomen”. Er staat ook:…’ Een schimmel kan zich in de loop van eeuwen een paar vierkante kilometer uitbreiden en zelfs hele bossen verbinden. Door zijn leidingen geeft hij signalen van de ene boom door naar de andere en helpt hen boodschappen over insecten, droogte en andere gevaren uit te wisselen. Intussen spreekt zelfs de wetenschap van een ‘ wood-wide-web’ dat door onze bossen heen loopt.

Wat is er toch veel wat ik niet weet en wat is het toch heerlijk dat er boeken zijn waar je weer zoveel uit kunt leren. En nog heerlijker is dat je ook gewoon van de natuur kunt genieten als je al die dingen niet weet.