Vanmorgen streek ik gelukkig niet het vaantje (flauwvallen) maar het strijkdroge strijkgoed met een moderne stoomstrijkbout en niet, zoals mijn moeder vroeger met een zware bout waarmee ze alles goed warm streek, behalve de zakdoeken. Als die als laatste gedaan moesten worden ging de stekker eruit, zuinigheid, en werd met het laatste restje warmte de bout koud gestreken.

Ik streek vanmorgen Ton over zijn bol terwijl op de radio een strijkconcert was met prachtige strijkmuziek. Toen de eerste bout leeg was ben ik even op de bank neergestreken met de i-pad op schoot. Door het raam viel strijklicht naar binnen, een rustmoment. Daarbij dacht ik aan wat ik op het nieuws had gehoord over geld dat aan de strijkstok was blijven hangen, aan alle strijkages rond het koninklijk paar en dacht: ‘erger je niet, verbaas je.’ En ik streek voort.