Terwijl Leonard Cohen naast mij zijn liederen fluistert, zegt, zingt, kijk ik in de stapel gedichtenkaarten naar een gedicht voor de komende tijd en daar kom ik op een gedicht van Bert Schierbeek dat al vaker voorop de doos heeft gestaan: Mexico I (fragment)

Hoe
als je je
met zorgeloosheid
kon omringen
en dat dat
je ruimte
was

Dit wens ik allen toe die toe zijn aan wat zorgeloosheid zodat het elastiek niet constant strak uitgetrokken is maar even kan ontspannen. Waarschijnlijk heb ik dit gedicht al eerder gebruikt, maar dat is het heerlijke van gedichten: een goed gedicht verveelt nooit, hoe vaak je het ook leest.