Ik las vanavond van Christopher Morley:
‘ In het hart van ieder mens is
een geheime zenuw die reageert
op vibraties van schoonheid.’

Ik moest daarbij denken aan mijn fietstocht naar het ziekenhuis vanavond. Opeens waren de kastanjes aan het ontluiken. Sommige bomen nog in de knop, andere al half uit de knop of al helemaal en zag ik de jonge blaadjes nog slap omlaag hangen. En geen fototoestel bij me. Morgenmiddag wel want ik zag nog meer moois onderweg. Zo anders op de fiets als in de auto. Ton ligt dus nog steeds in het ziekenhuis en na een kleine opleving vind ik hem weer net zoals hij erin ging. Niet opwekkend dus en als hij wel op gaat knappen en naar huis mag dan zal het nog een hele tijd duren voor hij zijn been weer gewoon kan gebruiken. En hoe het gekomen is? Geen idee.

Gelukkig vinden we het heerlijk om thuis te zijn en is alles gelijkvloers. En wanneer we weer lekker op het balkon kunnen zitten, dan zijn we helemaal tevreden.