Gisteren kreeg ik een leuke verjaarsdag cadeau van vriendin A. Met de trein eerst naar Schiedam naar een tentoonstelling van Jan Schoonhoven. Nu ben ik al verschillende keren in dat museum, en dus in Schiedam, geweest. Maar ik kon me niet herinneren bij station Blaak in Rotterdam langs gekomen te zijn.’ Schiedam ligt toch voor Rotterdam?, vraag ik aan A. ‘ Nee, erna’, zegt zij. We praten verder tot we opeens merken dat we in Dordrecht zijn aangekomen. Aan een meneer vragen wij of we Schiedam gemist hebben. Ja dus. Hij zegt dat we snel naar perron 1 moeten gaan voor de trein terug. Dus rennen, trap af, trap op, maar daar is geen trein die we moeten hebben. Nog eens vragen. Nee, we moeten terug naar waar we net vandaan kwamen. Als we de gereedstaande trein inlopen, blijkt het dezelfde te zijn als we we hals over kop uitgerend zijn.

Het was natuurlijk niet onze schuld. Er werd niets omgeroepen en als je dan in een diep gesprek bent, dan zie je de bordjes op de perrons niet goed. Maar vanaf gingen we opletten en jawel, daar was Schiedam.

Genoten van de tentoonstelling, de koffie met, de lunch en op de terugweg even bij Delft eruit om het station te fotograferen. Viel me wat tegen na alles wat ik erover gehoord en gelezen had. Maar misschien ben ik wel verwend ondertussen door alle mooie dingen die we, steeds bewuster, gaan bekijken.

En zoals dat dan heet, kwamen we’ moe maar voldaan’ weer veilig terug op ons eigen station.

En vanmiddag een gecombineerde sint-kerstbijeenkomst met de kinderen. De boodschappen zijn binnen, het toetje staat te marineren, ik ga even rusten en sluit de computer af. En wie ik dat nog niet heb gedaan: de beste wensen voor 2016.