Toen ik vertelde dat ik met mijn vrije reis naar Den Helder ging om foto’s te maken voor mijn project werd ik vragend aangekeken. Den Helder? Wat moet je daar nou?
Wel, ik had iets in mijn hoofd met oude, verwaarloosde muren en dacht dat daar mogelijk te vinden. Bovendien ken ik het slechts van doorrijden naar Texel en ik hoefde maar 1 keer over te stappen.
Ik heb er geen spijt van gehad. Mooie donkere wolkenlucht, lekkere harde wind en droog. En ik vond mijn oude pandjes en meer. Ging ook naar de oude scheepswerf waarvoor Napoleon nog opdracht had gegeven en ook daar was het een feest rustig rond te lopen en net zo lang iets te fotograferen tot ik tevreden was. Er werd wel aan me gevraagd of ik niet in het water wilde springen en wat ik daar aan het doen was. Altijd leuke gesprekjes met nieuwsgierige mannen die dan ook willen zien wat ik dan op de foto zet want zij zien alleen een oude kade. Ik zie er van alles in. En net als mijn Ton kijken ze me soms vertwijfeld aan: wat zie je daarin? Toen ik richting trein terug liep zag ik een bord: schopmakerij. Tot ik beter keek.
Maar ik heb genoten en in de trein , rijdend door het weidse polderland wist ik opeens waarom weids met ei wordt geschreven en niet met een ij: omdat er zoveel weiland in ligt.
Leuk verslag, Marisca. Vooral op zoek blijven gaan naar datgene wat je raakt. Soms ga ik naar de kringloopwinkel en vind daar een mooi schaaltje, iets beschadigd .
Vroeger zou ik dat laten staan, nu vind ik juist dat onvolmaakte mooi. Perfectie vind ik vaak saai.