Met vriendin N. schrijf ik geregeld in Noordwijk, maar thuis doen we dat ook. We hebben van een gedicht dat zij heeft uitgekozen iedere regel apart genomen en daar 5 minuten achtereen over geschreven. Na afloop vatten we het samen in bijvoorbeeld in elfje ( gedicht van elf woorden( zie onderaan). Over deze zin schreef ik gisteren.

Zo reist mijn ziel door de tijd

Als je, zoals ik, gelooft dat bij het sterven de geest, de ziel, de levensenergie, niet verloren gaat, dan kun je ook denken dat die er voor de geboorte ook al was. Er zijn mensen die zeggen dat de ziel een bepaalde tijd na de conceptie indaalt, een soort heilige geestidee. Maar wat maakt de mens zo uniek voor de ander? Niet alleen het uiterlijk, maar vooral de geest die daaruit spreekt. En dus, als dit idee van de ziel, levend ergens voor en na de dood je aanspreekt, dan kun je ook geloven in reïncarnatie. De ziel kan weer indalen in een nieuw kind en zo kan de ziel, als hij inderdaad oneindig is, een reis maken door de tijd. Van sommige, wijze jonge kinderen wordt gezegd: ‘ hij heeft een oude ziel’.

levensenergie

blijft bestaan

na de dood

soms ook duidelijk voelbaar

troostend