Gisteren naar een mooie, bijzondere tentoonstelling geweest in het Historisch Museum in Den Haag: ‘ Op ‘t duin. Duingezichten- duingedichten’.

Omdat ik dol ben op de kust en op gedichten een passend iets voor mij. Maar ook voor drie vriendinnen E.,L. en B.De laatste twee hadden we al lange tijd niet meer gezien dus bij de koffie eerst bijpraten. In het museum was zoveel te zien, te lezen en te beluisteren. Teveel van het laatste soms om te onthouden dus, jawel, het boek gekocht met de schilderijen en gedichten. Gisteravond uitgeteld op de bank erin zitten kijken en lezen. Zoals het onderstaande gedicht van J.C.Bloem:

Avondduinen

Met de avond worden de duinen eenzamer,
Luider aanhoudend wordt het zeegeruis,
Een schip de van ‘t omheen vervreemde kamer,
Een alleen eiland het geruisloos huis.

Eenzamer dan de duisterende paden,
Die van het huis naar ‘t eeuwig ruisen gaan,
Is ‘t hart, onherroepelijk verraden,
Elke dag weer van niets moet voortbestaan.

Alleen die eerste zin al, zo mooi. Heel veel gedichten van Bloem spreken mij al heel lang aan. Mooie taal, mooi ritme, en altijd dat eenzame hart.
Klik op de foto’s om ze vergroot te zien. Of ga zelf kijken in den Haag.
Het eerste schilderij is van: tja, ik heb het hele boek doorgekeken, twee maal maar kan het niet vinden. en dan opeens bedenk ik dat ik waarschijnlijk het bordje ernaast heb gefotografeerd. Dus bij de foto’s gekeken en jawel: het is van Thé Lau. Het heet: ‘Duinlandschap met gezicht op Groet.’(ca.1935). Vanavond nog eens goed door het boek heengaan, want dat zou toch te gek zijn als dit er niet in zou staan.

Het tweede is van Emil Neumann: Duintop ( ca. 1884)