Gisteren kregen we het verschrikkelijke bericht dat ons nichtje Angelique is overleden. Zo jong, net als Mink en Arnold, zo vroeg. En dan denk je aan het verdriet van de ouders, haar broer, schoonzus, neefjes en nichtje en al de andere mensen die haar kenden en van haar gehouden hebben. Weer dat: nooit meer.

Van de week zei ik: wat een k….. jaar is dit, maar het blijkt nog erger te kunnen.
En dan denk ik ook altijd aan het gedicht van Bert Schierbeek om wat troost te zoeken:

ik denk
als het regent
laat haar niet nat worden
en als het stormt
vat zij geen kou
en ik denk ook
dat dat denken
niet helpt
want je wordt nooit meer
nat noch vat je kou
want het regent
noch waait ooit
meer voor jou.

Maar echt troosten doet het niet, dat doet mogelijk de tijd en die neemt er vaak zijn tijd voor. Vooral voor de meest nabije familie blijft de pijn van het gemis scherp en stekend. Ik hoop dat de tijd mild voor ze is.