Het is al weer donderdag en het is droog als we verder trekken richting Limerick en dan naar Tarbert. Het is de bedoeling daar koffie te drinken maar voor we het weten staan we in de rij voor de veerboot. Dan maar aan de overkant aan de koffie. De veerboot blijkt 18 euro te kosten en dat hebben wij dus totaal niet in de portemonnee (vergeten te pinnen). Ton maakt zich geen zorgen: ‘ze sturen ons heus niet terug en we kunnen vast wel met de creditkaart betalen’. Ik moet het nog maar zien en zie dan inderdaad dat het kan. In Kilkec neem ik twee keer een dubbele espresso want ik voel me wat slaperig en dat kan niet. Dus ook even buiten wat foto’s maken van de kustlijn, de zee, het wier. Wat ruikt dat toch heerlijk.

Via slingerdeslinger en schakeldeschakel komen we bij beroemde Cliffs of Moher. Enorme grote volle parkeerplaats maar plek genoeg voor ons zwarte peugeotje. Ton ziet het lopen niet zitten en blijft dus zitten met uitzicht op al die klimmende mensen en de Atlantische Oceaan. Ik loop een stuk omhoog, maak mijn foto’s maar word niet echt geraakt door het landschap. Misschien teveel verwend door The Great Oceanroad in Australië? Of teveel mensen en wil ik alleen zijn in zo’n landschap? In ieder geval gaan we al snel terug naar de auto, het begint net ook weer te regenen, en rijden naar ons pubhotel, of zoals blijkt, ons hotel met pub in Ballyvaughan. Onze kamers worden steeds groter, dat belooft nog wat.

Na een fikse tuk drink ik dan eindelijk een Guinness, maar mijn wijntje erna smaakt me beter net als dat arme lammetje waar we een stuk van op ons bord kregen. In ons boek staat dat de Ieren prima groente en vlees hebben maar dat ze niet kunnen koken. Nou, deze kok wel hoor.

We lopen nog even het gehucht door, klein maar kleurrijk, en aan de voet van de Burren, een kalig bergachtig landschap waar ik zo van houd. We willen wachten op de muziek om tien uur maar besluiten het aan ons voor bij te laten gaan. Morgen moeten we weer verder.