Wat is er leuker dan mensen te bekijken vanaf een terras of via de ruiten van de trein. Maar sommige mensen, zoals schrijvers en dichters, doen dan iets met hetgeen ze gezien hebben. Zo ook Willem Wilmink. En ook als je niet van gedichten houdt, en dat doen sommige lezers van Fluweelbloem, dan raad ik je toch aan dit te lezen. Geen moeilijke taal of hele diepe gedachtespinsels, maar wel een heel mooie, rake observatie.

Echtpaar in de Trein

voor Wobke

Met de allerliefste in een trein
kan aangenaam en leerzaam zijn.
De prachtig vormgegeven stoel
geeft allebei een blij gevoel.

Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar
zit ik dus tegenover haar.
De trein maakt zijn vertrouwd geluid
en zij rijdt vóór-, ik achteruit.

We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
ik zie wat is voorbijgegaan.

Zo is de huwelijkse staat:
de vrouw ziet wat gebeuren gaat,
terwijl de man die naast haar leeft
slechts merkt wat zijn beslag al heeft.

Van nieuw begin naar nieuw begin
rijdt zij de wijde toekomst in,
en ik rij het verleden uit.
En beiden aan dezelfde ruit.

Willem Wilmink