~Gisteren was de begrafenis van Ton en het was mooi en liefdevol. Dit zou je zo ieder toewensen. Al een tijd geleden maakte ik onderstaand gedicht en zo voelde het ook voor Ton. Toen hij echt losliet kon hij sterven. Daarna kon ik hem nog niet loslaten en ging ik elke dag, soms twee keer, naar hem toe. Gewoon bij hem zitten, tegen hem praten, wat schrijven en dan weer lopend naar huis. En nu zeg ik zijn foto goedemorgen en brand ik er een lichtje bij. Want ik laat hem niet los, hij zit in mij verankerd.
de oude boot
de oude boot kan niet meer
op eigen kracht de koers bepalen
kan niet meer alleen op pad
de oude boot voelt lekwater
binnendringen, kieren kieren
steeds wijder
verbanden raken los
de einder komt in zicht
ankers vallen ratelend
in de donkere diepte
de oude boot kan niet meer
en laat los, laat alles los
Knap Marisca dat je vandaag alweer op fluweelbloem
zit.Het woord loslaten klinkt mij dan ook heel
bekend in de oren!