Ik pak weer een zin uit het boek ‘Wandelen. Een filosofische gids’. Van F. Gros.
‘Stilte van de wandeling in de sneeuw’.
Het is zo wonderlijk dat het knerpen van de sneeuw onder je voeten kan bijdragen aan je gevoel van stilte. Sneeuw legt als het ware een stiltedeken over buiten.
De stad wordt stiller, het bos voelt anders aan.
Het is al weer een tijd geleden dat ik wandelde door de sneeuw in een bos maar ik voel nog de stilte, de rust. Soms een zacht plofje als er een teveel aan sneeuw van een tak afviel. Je ziet sporen van dieren, weet ze in de buurt maar je ziet ze niet.
Het voelt als een andere wereld, een vreedzame wereld die verdwijnt als de sneeuw smelt tot modder. Weg is het zuivere, de stilte, de rust.
Geluiden worden weer harder, de zachte wereld is weggesmolten.
wat beschrijf je dat weer mooi