Vanmorgen bij Nel met de schildermeisjes luidde een opdracht: blader door een magazine, het woord dat je treft knip je uit, plak je daarna op een leeg vel en ga er omheen schrijven.

Mijn woord was: paalzitten.

En omdat het wat lastig te lezen is, hierbij de tekst

PAALZITTEN

‘Geduld is een schone zaak’, zeiden de ouderen.
Geduld is er om te verliezen en weer opnieuw te nemen.

Gewoon gaan zitten en maar wachten tot je als laatste
overblijft en daar heb je geduld voor nodig.

‘Zonde van de tijd’ denk ik als ik die mannen en vrouwen
op zo’n paal zie zitten, in weer en wind, paal naast paal.

Even gewoon zitten niksen is geen slecht idee, diep ademhalen
gedachtes laten dwarrelen en weer laten neerdalen.

Nieuwe ideeën die dan opborrelen en daar wil je dan mee
aan de gang gaan. Maar als paalzitter kan dat niet.

Veel mensen zijn symbolische paalzitters, vast op één plek, niet
nieuwsgierig naar een nieuwe plek of verruiming van hun horizon.

En al ben ik niet meer zo beweeglijk, een paalzitter ben ik niet gelukkig.