Ik ben gisteren begonnen aan een 12daags schrijfproject waarbij ik iedere dag hetzelfde rondje in de buurt moet lopen en er daarna met allerlei opdrachten over schrijven. En dan bof ik, en met mij de vele andere deelneemsters, dat het zulk mooi weer is. Dat is dus dubbel genieten. De opdracht tijdens het wandelen was deze keer goed te letten op de struiken en planten vlak naast me. Gisteren keek ik vooral omhoog naar de verkleurde bomen, nu meer naast me met af en toe toch een blik omhoog.
En zo zag ik een groot stuk gras dat bedekt leek met een zilveren waas. Aan alle grastopjes hingen dauwdroppels die glinsterden in de zon. Betoverend mooi. En, hoewel ik er al tig keren had gelopen, ontdekte ik nu ‘gootplantjes’.  Grassen, duizendblad, paardenbloemen andere plantjes die groeiruimte hadden gevonden in het gootje tussen het asfalt en de stoeprand.

ik schreef ook na de woorden :zien- moet- je- leren:

zien is anders dan kijken, je
moet je aandacht bewust richten
je moet even stilstaan in het nu
leren zien is leren beleven