Vorige week kwam vriendin M. gezellig op bezoek en zij vertelde dat haar twee kleinkinderen zelfstandig met de trein weg geweest waren. We hadden het over kinderen het vertrouwen geven dat ze iets kunnen, ze los durven laten.
Omdat toeval niet bestaat pak ik een paar dagen later een doosje gedichten en welk gedicht valt me op? ‘Zo is liefhebben’ van Kris Gelaude. Dat gaat daar helemaal over.

Ik besluit erover te gaan schrijven naar aanleiding van het gedicht en begin met de eerste drie regels:
liefhebben
is beschutten
zonder vast te houden

Maar wat kan dat soms moeilijk zijn want waar je van houdt wil je beschermen, vasthouden zodat je weet dat ze veilig zijn.
Maar in gedachten voel ik twee armpjes die me wegduwen, het is te benauwd. Ze willen de vrijheid en dat betekent dat je als ouders ze los moet laten, moet accepteren dat ze hun eigen gang willen gaan om zich te ontwikkelen, ondanks de risico’s die daaraan vast kunnen zitten.
Het ene kind wil van jongs af aan ‘zelf doen’, het ander blijft graag wat langer binnen de beschermende armen. Maar ieder kind zal die stap moeten maken, die zelfstandige stap. Soms vastberaden, soms aarzelend, soms pas op de plaats. Maar het leven moet voorwaarts geleefd worden dus die stap naar voren hoort erbij.
Maar wat een geluk hebben die kinderen die weten dat er altijd twee armen zijn op de achtergrond die klaar staan om ze op te vangen als het even niet gaat.
Dat zou voor ieder kind zo moeten zijn. Maar helaas is de werkelijkheid anders.