Gisteren tijdens het schrijfsamenzijn met twee vriendinnen kozen we ieder een kaart uit om over te schrijven. Mijn eerste keuze was deze kaart en ik schreef:


Ze kijkt me ondeugend en uitdagend aan met haar felle blauwe ogen. Verder niet veel kleurigs op de kaart. Het zijn haar ogen die het eerst opvallen, dan haar mond. Gesloten, bijna streng, maar toch ook wat ironisch, zo van: had je wat?
Ze is van vroeger tijden, althans, haar kleding. De grote hoed past niet eens helemaal in beeld. Hij lijkt me wat wiebelig, daar zit vast een hoedenspeld in. De kraag van haar jurk bedekt de hals want bloot, dat toon je niet. Wie heeft dit geschilderd? Dat staat niet op de achterkant van de kaart. Wel de datum: 1904 en de titel ‘ le chapeau rose’.
Maar ik zie niets rose in de hoed, wel een zweem van blauw, net als in haar gezicht.
Haar gezicht dat zegt: nou en? Nog meer commentaar?

Nee, ik heb genoeg gezien.


Thuis heb ik de foto die ik van de kaart maakte in de computer bekeken en zag daar aan de voorkant een stuk van de naam van de schilder: Leon Spill…Ik kon het niet goed lezen.
En dan is internet zo heerlijk want zo kwam ik erachter dat de schilder Leon Spillaert heette en een Belg was die leefde van 1881-1946. Bovendien ontdekte ik na verder zoeken de naam van de dame op het schilderij: Fiona Robertson.