Op 18 maart schreef ik over onderstaande spreuk:

Als je de waarheid vertelt hoef je niets te onthouden.
‘Al gaat de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel’. Vroeger zei ik tegen de kinderen dat leugens altijd een keer uitkomen. Zelf kan ik niet liegen, bij het idee dat iemand dat zou kunnen denken krijg ik al een kleur.

Een leugentje om bestwil om een ander niet te kwetsen, dat kan ik wel en doe ik ook af en toe.
Maar bijvoorbeeld politici, die kunnen de boel zo verdraaien dat je niet kunt bewijzen dat ze liegen maar je voelt aan alle kanten dat het niet klopt.

Zo blij dat de leugens van Trump niet meer te zien en te horen zijn op de televisie. Hij bewijst dat er vele soorten waarheid zijn, maar niet elke waarheid verdient het zo genoemd te worden.

Tot zover mijn tekst van 18 maart.

En toen werd het 1 april en moesten we de leugens en het gedraai van politici, met name Mark Rutte aanhoren. En het schaamrood komt je als burger van dit land toch op de kaken. Maar niet bij Rutte, hij zegt weer sorry en gaat verder. Maar minder vrolijk dan weleer hoop ik. Maar als burger kom je niet zo makkelijk weg als je de waarheid niet hebt gezegd. Daar kunnen heel wat mensen over meepraten. Dieptriest is dit eigenlijk.