Omdat we al een jaar lang bijna niemand meer een kus geven, aanraken, geen culturele uitstapjes meer maken, kijk ik weer wat langer naar deze foto.

Het herinnert me aan een heerlijke zonnige augustus dag in 2018. Ton en ik waren in beeldentuin Mariënheem, in de buurt van Ootmarsum. We liepen ieder in eigen tempo rond want ik wilde ook fotograferen en dat vraagt een ander tempo dat een looptempo.

Dit beeld van Hieke Meppelink viel me direct op, het raakte me. Het heet ‘kus’ maar is het nog niet. En we weten ook niet of het een echte kus zal worden. Mooi is de ruimte in het beeld en de omsluiting van de rest van het gezicht door de steen.

Rechts is denk ik een man, links een vrouw, maar het kan ook een man zijn. Mooi dat hier zoveel weggelaten wordt en dat het moment van spanning zo is vastgelegd op een ogenschijnlijk eenvoudige manier.
Je wilt het aanraken en het lijkt of dat ook gedaan is omdat de huis glanst. Is het eigenlijk wel steen? Nu ik nog beter naar het gezicht kijk denk ik dat het brons is.

Ik geniet na via de foto van het spanningsveld binnen dit beeld. De kus is op vele manieren in de kunst afgebeeld, maar deze is toch een van mijn favorieten. Vanwege het nog niet weten.