En dan is het eindelijk zover: het wintert. Ik was net even buiten maar vind het te koud voor een fotorondje, dus vanuit huis en vanaf het balkon maar wat foto’s gemaakt. Daar een gedicht van Herman de Coninck bij en het wintergevoel is er weer helemaal.

Winter. Je ziet weer de bomen
door het bos, en dit licht
is geen licht maar inzicht:
er is niets nieuws onder de zon.

En toch is ook de nacht niet
uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt
is het nooit volledig duister, nee,
er is de klaarte van een soort geloof
dat het nooit helemaal donker wordt.
Zolang er sneeuw is, is er hoop.

Herman de Coninck

Opeens zie  ik links uit mijn voetstappen een man tevoorschijn komen die recht op me afloopt.