Vanochtend pakte weer eens het boek “De kunst van ouder worden’ en zag daar wat uitspraken van Democrites die leefde van ongeveer 460-370 voor Christus. Hij werd ook wel de lachende filosoof genoemd. Stel je voor dat onze teksten over zo’n 2500 jaar nog gelezen zouden worden. Het handigst is denk ik dus belangrijke teksten toch maar in boekvorm te bewaren. Ik bleef hangen bij de zin: ‘Blijmoedigheid is een zielstoestand waarin de atomen van de ziel in evenwicht zijn.’

Moet je nagaan dat zo lang geleden men al sprak van atomen als kleinst mogelijke deeltjes waaruit iets opgebouwd was, in dit geval de ziel.
Kan iets dat niet stoffelijk is zijn opgebouwd uit atomen? Zag hij de ziel dus als iets stoffelijks, iets tastbaars? Of bedoelde hij het overdrachtelijk?
Ik vind het wel een mooi beeld. Blijmoedigheid geeft iets luchtigs, ontspannends, opgewekts, vreugdevols waardoor je even ontsnapt aan de zwaarte van het leven. En dat kan alleen als alles in balans is, in evenwicht dus.
Geen uitslaan naar uitzinnige vreugde of naar de andere kant: droefenis.

Kun je die gevoelstoestand zelf oproepen of is daar iets van buitenaf voor nodig? Als dat helemaal uit jezelf kan komen dan is dat een groot goed want dan kun je, waar je ook bent, dat gevoel oproepen. En ik denk ook eigenlijk dat echte blijmoedigheid niet door oorzaken van buitenaf opgewekt kan worden. Ze kunnen een aanleiding zijn maar slechts de blijmoedige ziet daarin het goede, mooie, bijzondere.
Het is dus een groot cadeau als je als blijmoedig mens geboren wordt. Je hebt dan altijd een voorsprong op geluk ten opzichte van anderen die dit niet hebben.

Als ik het woord uit elkaar haal zie ik: blij- moedig- heid. Heid is een Duitse meisjesnaam en betekent: vriendelijk. Prachtige combinatie.