Deze foto maakte ik ooit in het Dolhuys en deze week gaf ik daar antwoord op.

Hoe kan ik dat als ik niet weet hoe het er daar uitziet? Ik heb wel eens foto’s en films over ons brein gezien maar hoe is dat bij mij? Is er al veel dichtgeslibd, verkalkt? En zijn de verbindingen nog zonder knikken of afknellingen?
En waar zit mijn creatieve stukje? En mijn emotiedeel? Mijn agressiedeel?
Ik zal een poging wagen om te beschrijven hoe ik denk dat het er bij mij van binnen uitziet:

Een grijze brij met roze stukjes nieuwe aanwas in het creatieve deel. Het knettert af en toe in het woordgedeelte als ik met een nieuw gedicht bezig ben of een column schrijf.
Het emotiedeel ligt soms heel stil maar kan opeens in beweging komen als ik blij of verdrietig ben. Dat in beweging komen gebeurt vaker dan dat het stil ligt.
Soms is het of er vuurwerk wordt afgeschoten in het agressiedeel als ik driftig word in de auto, als thuis iets of iemand niet doet zoals ik het wil. Soms strekken stukjes brein zich samen in het spanningsgedeelte als ik een thriller op tv kijk of een boek lees.

En al die stukjes die bij mijn ik horen veranderen voortdurend. Ze krimpen in, dijen uit, verkleuren, knetteren alsof er kortsluiting is, maar alles werkt nog redelijk voor mijn leeftijd.
Het vergeetdeel groeit langzaam wat meer uit, maar krimpt af en toe ook weer in. Het angstdeel is wat geggroeid maar is flexibel en kan dus ook weer inkrimpen.
Ook mijn emotiedeel is gegroeid en gloeit geregeld zacht op als ik samen ben met familie of vrienden/vriendinnen of als ik aan ze denk.

Kortom: voor een 73 jarige ziet het er nog goed uit van binnen en daar ben ik blij om.
En zie: mijn emotiedeel glimt even op.