Van de week kwam een buurman ons even helpen met de printers die wij niet aan de gang kregen. Hij dus wel en als dank bood ik hem een kopje thee aan. Wij namen zelf natuurlijk ook en toen ik een slok nam spugde ik het direct weer uit. Zo zuur, zo smerig. Hoe kan dat nou? Ik had toch goede earl grey genomen? Ja dat klopte. Ik pakte de waterketel en rook een zure guur en opeens wist ik het: de hulp had water en azijn in de ketel gedaan tegen de kalk en dat water was er niet uitgegooid. Dus flink omspoelen en opnieuw thee zetten en dit keer had het de juiste smaak. En de buurman is lang gezellig bij ons gebleven.

En gezellig was het gisteravond ook toen we via zoom sinterklaas vierden. Om de beurt een gedicht voorlezen en cadeau uitpakken. Niet zo gezellig als echt bij elkaar zijn maar toch een goede vervanging. Ik kreeg mooie sokjes en een nog mooier gedicht. Neem nu de eerste strofe ( en zo waren er vier):

Sint houdt erg van deze herfstige en winterse tijd
Hij geniet wanneer hij met zijn makker door de bossen rijdt
De bladeren kleuren rood, en bruin, en oranje
En vallen dan, zonder al te veel franje
Rustig van de struiken en bomen
Tot zij al dwarrelend op de aarde terecht komen
Waar zij met een terugkerend ritueel
Weer opgaan in het grotere geheel

En zo kwamen er prachtige gedichten en leuke of handige cadeau’s langs. Ieder met een zelfde schaaltje sintsnoep bij de hand. Het voelde anders maar goed. Hopelijk volgend jaar weer in het echt bijeen.