LEVEN

is bezig zijn met dood te gaan. Is leren
roerloos te liggen in een mooi misschien.
Afscheid nemen van stappen die niet keren.
Vier drie twee keer elkander nog maar zien.

Schrijven Kom bij me, maar er zelf uit te lezen
Daar ga ik dan. Met het hart op de hand
de spiegel nog verklaren niets te vrezen,
en er, ontzet, al niets in zien, niemand.

Dan zitten, kouder leren liggen, samen
met niets. Geen post meer krijgen. En een naam
doorstrepen op verjaarskalenders. Namen.

O ja denken. En toen. Eindeloos omdraaien,
en weten dat dat kloppen aan het raam
de wind is die waar hij het wil gaat waaien.

Michel van der Plas

Uit: De oevers bekennen kleur (1994)

Dit prachtige gedicht past bij vandaag. Allerzielen is de dag dat wij extra denken aan allen van wie wij houden en die er niet meer zijn. Door corona geen avonddienst in de kerk en samen naar het kerkhof. Dat doen we nu privé . In dit gedicht wordt zo mooi verwoord hoe verlies kan werken. Het is een hardop-lees-gedicht en een herleesgedicht.