HERINNERING

Vader, wij hebben nooit gesproken
over het leven met elkaar,
gij had het uwe, ik het mijne
en beiden wisten wij, ‘t is zwaar
te leven met een weerloos hart…
Zo hadden bêi we ons toegesloten
en gingen zwijgend naast elkaar:
ik heb den weg niet kunnen vinden,
al lag uw hand steeds voor de mijne klaar.
En nu gij heen gegaan zijt naar dat vreemde
en voor geen levende bereikbaar land,
nu breekt mijn vuist eerst hunkrend open
en zoekt vergeefs uw trouwe hand.

Roel Houwink

Dit gedicht trof mij vanochtend. Ook ik ben te laat geweest met het praten met mijn vader. Wist ook dat hij altijd voor me klaar stond maar echt met elkaar gesproken over onze dromen, verwachtingen, teleurstellingen dat hebben we niet. Dat voelt als een gemis. En dan denk ik aan al die oude mensen die nu eenzaam opgesloten zitten in hun kamer, hoe graag zouden die niet nog eens een echt intiem gesprek willen hebben met hun kinderen? Of hun kinderen met hen? Hopelijk lukt het ze nog op tijd.