Vanaf de eerste keer dat ik het bloemenduet uit Lakmé hoorde was ik ontroerd, kreeg er kippenvel van.

De zachte muziek aan het begin, de vrouwenstem die zich erin voegt, dan de iets donkerder vrouwenstem die het overneemt. Maar als ze samen gaan zingen dan schiet ik elke keer weer vol, vooral bij dat zachte ‘ensemble’.

Het lied staat op mijn lijstje voor mijn begrafenis. Misschien dringt er nog iets van door tot mijn ziel en neem ik die mooie klanken nog mee.

Ik keek en luisterde op youtube en zag de ondertiteling, weliswaar in het Frans dus het meeste ontgaat me, maar ik wil helemaal niet weten waar het over gaat, ik wil mijn eigen beelden erbij hebben.

Ik hoor door de muziek een zacht beekje murmelen, twee mensen die van elkaar houden en samen willen blijven maar helaas, dat kan niet. Wat overblijft is dit samenzijn in deze prachtige bloementuin als herinnering.

En dan zwellen hun stemmen weer op, voel je het verdriet van het afscheid moeten nemen. En heel zacht klinken de stemmen, liefkozend ten einde met hun ‘ensemble’.

Ik kan dit lied keer op keer achtereen horen en het blijft me raken.

Heel anders dan ‘Island in the stream’ van Dolly Parton en Kenny Rodgers. Maar dat kan ik ook keer op keer horen en dan lekker hard meezingen. Heel anders, maar ook heel lekker.